روزنامه گل- عصر دوشنبه یکی از زیباترین و مهیجترین مسابقات این سالیان پرسپولیس و استقلال را تماشا کردیم؛ دیداری که از دقیقه دوم تا نود و سوم گل داشت و غیر از چهار توپ عبور کرده از خط دروازهها، یک گل مردود و انبوهی از موقعیتهای درجه یک در آن خلق شد. همیشه از کسالتبار بودن دربی نالیدهایم و این بار قرار نیست کفران نعمت کنیم؛ اما پرسش اینجاست که آیا این بازی پرگل حاصل کارهای تمرینشده و تاکتیک درست دو تیم بود یا صرفا اشتباهات فنی و فردی پرشمار باعث رقم خوردن لحظات حساس شد؟
زمانی میتوان یک بازی را «فنی» دانست که یک یا هر دو تیم حاضر در زمین روی برنامههای مدون تاکتیکی و حرکاتی که مدام تکرار میشوند به موقعیت گل برسند، اما مسابقهای از قبیل دربی دوشنبه تهران بیشتر اکشن و پرحادثه بود. ببینید که گل اول استقلال چطور روی اشتباه عجیب و آماتوری کمال کامیابینیا به ثمر میرسد. ببینید که روی گل مهدی عبدی، چه کلکسیونی از اشتباهات را بین مدافعان استقلال داریم. این مجموعه پر از اشتباه روی گل دوم پرسپولیس هم تکرار شد. حتی مربیان هم عملکرد خوبی نداشتند. محمود فکری با تعویض عجیبش بین دو نیمه بازی تیمش را کاملا به هم ریخت و یحیی گلمحمدی هم ضمن مدارار با احمد نوراللهی ضعیف، هنگام تعویض تصمیم گرفت آرمان رمضانی را به یک مهاجم سرعتی مثل امید عالیشاه ترجیح بدهد.
دوشنبه فوتبال قشنگی دیدیم و دست بازیکنان دو تیم هر درد نکند. این اما بیشتر یک بازی اکشن، بنا شده بر گافهای پیاپی بازیکنان و مربیان بود. حرکات تمرینشده، منظم و هدفمند در زمین کمتر دیده میشد و این همچنان پاشنه آشیل فوتبال ماست.