قاسمي: اگر مقامات ورزش به واترپلو نگاه مي‌كردند، سهميه را گرفته بوديم
نگار رشيدي
شايان قاسمي دروازه‌بان ملي‌پوش واترپلو دومين سال لژيونري‌اش را در ليگ فرانسه پشت سر مي‌گذارد. دروازه‌بان تيم NCA ليگ فرانسه، اين روزها مثل ساير ورزشكاران شرايط سختي را به خاطر كرونا تجربه مي‌كند. مسابقات ليگ فرانسه كه مدتي پيش به جريان افتاده بود، حالا به حالت تعليق درآمده و مشخص نيست چه زماني از سر گرفته مي‌شود.
قاسمي در گفتگو با «گل» علاوه بر شرايط ليگ فرانسه، پيرامون وضعيت واترپلوي ايران كه اين روزها در خطر از دست دادن المپيك بدون برگزاري انتخابي است نيز صحبت كرد.
ابتدا درباره شرايط‌تان در فرانسه توضيح مي‌دهيد؟
در فرانسه تنها كساني كه شغل حرفه‌اي دارند، مي‌توانند فعاليت كنند. در ورزش هم يكسري ورزشكارها را حرفه‌اي محسوب كردند و يكسري را نه. مثلا در تيم خودمان فقط 10 نفر حرفه‌اي به حساب مي‌آييم و بقيه نفرات نمي‌توانند به تمرين بيايند. براي اين افراد هم برگه‌هايي صادر شده كه مي‌توانند با آن فقط براي تمرين از خانه خارج شوند. چراكه همه جا تعطيل است و براي تامين وسايل اوليه هم فقط يك ساعت در روز مجاز هستيم كه براي آن هم ابتدا بايد در نرم‌افزاري كه براي وزارت بهداشت فرانسه است، اطلاعات‌مان را پر كنيم. در كل شرايط خيلي سخت است.
شرايط تمريني‌تان چطور است؟
از آنجايي كه مسابقات‌مان تعليق است، تمرينات‌مان حالت خارج از فصل دارد و البته خيلي سنگين شده. روزي دو بار تمرينات سنگين بدنسازي و در آب داريم. به جز ما هم هيچ‌كس اجازه ورود به استخر را ندارد.
زمان تقريبي جديدي براي ادامه ليگ مشخص نشده است؟
اخيرا فدراسيون با نماينده‌هاي باشگاه‌ها جلسه‌اي داشت كه همه نظرشان را درباره مسابقات ارايه كردند. اما هنوز نامه رسمي نداده‌اند كه مي‌خواهند چه تصميمي بگيرند. اما صحبت‌هايي مطرح شده كه قرار است از 20 ژانويه مسابقات ادامه پيدا كند اما همانطور كه گفتم چيزي به صورت رسمي اعلام نكرده‌اند و تيم‌ها فقط تمرين دارند.
در اين مدت سفري هم به ايران داشتيد؟
بله من چند وقت پيش يك هفته، 10 روزي به ايران آمدم. چون كساني كه اقامت داشته باشند مشكلي از بابت رفت و آمد ندارند.
كرونا روي سطح كيفي ليگ واترپلو چقدر اثرگذار بود؟
اينجا از ليگ از همان روز اول خيلي عادي دنبال شد و اتفاقا امسال برخلاف انتظار سطح بالاتري هم داشت. چراكه بيشتر تيم‌ها توانستند زودتر مجوز تمرين بگيرند و تمرينات سنگين‌شان را شروع كردند. همين‌طور تيم‌ها بودجه‌اي كه از سال پيش مانده بود را براي اردوهاي امسال صرف كردند و توانستند بازيكن‌هاي بهتري بگيرند، بهتر تمرين كنند، در جاهاي مختلف اردو بزنند. خود ما قبل از شروع ليگ، تداركات خيلي خوبي داشتيم. اين موضوع باعث شد پس از فاصله سه،چهار ماهه، خيلي زود به شرايط مسابقه برگردند. اما با شروع مسابقات يك تيم در پاريس و يك تيم كه سمت آلپ هستند از بابت كرونا به مشكل خوردند و نتوانستند بازي‌هاي‌شان را انجام دهند. قانون هم اينجا به اين شكل است كه تيم بايد چهار تست مثبت بفرستد تا فدراسيون بازي را لغو كند. وگرنه بايد بازي مي‌كردي و اگر بازي نمي‌كردي با جريمه سنگين روبه‌رو مي‌شدي. در تيم خود ما هم پنج تست مثبت درآمد بود كه كنترل شد و بعد از 12 روز دوباره تمرينات شروع شد. خوشبختانه در اين 12 روز من در ايران بودم. اما آن دوره گذشت و ما به تمرينات برگشتيم.
لژيونر شدن هميشه جذاب بوده و در يكي، دو سال اخير با افزايش نرخ ارز بيشتر ورزشكاران دنبال بازي در ليگ‌هاي خارجي بودند. اما داشتن لژيونر در واترپلو جذابيت خاص خودش را دارد. از دومين تجربه لژيونري در فرانسه بگوييد.
واترپلوي فرانسه شايد در سطح ملي جزو 10 تيم اول اروپا باشد اما در ليگ جزو دو، سه تاي اول اروپا و درواقع دنياست. ليگ فرانسه خيلي پيشرفته است. دليلش هم اين است كه خيلي پول دارند و در ورزش هم خوب هزينه مي‌كنند. خيلي از بازيكن‌هاي معتبر دنيا دارند در فرانسه بازي مي‌كنند. همين موضوع باعث مي‌شود كه سطح ليگ خيلي بالا برود. وقتي هم كه خودم به فرانسه آمدم، خيلي برايم جالب بود كه مي‌ديدم اينجا بازيكن‌هاي فرانسوي خيلي حرفي براي گفتن ندارند و بيشتر بازيكن‌هاي خارجي هستند كه مي‌آيند و سطح ليگ را بالا مي‌برند. من با دوستان ديگرم كه اينجا لژيونر هستند نيز در ارتباطم. مثلا آقا سجاد از بچه‌هاي هندبال و آقا پيمان از بچه‌هاي فوتسال كه آنها هم همين نظر را درباره فرانسه دارند. اينجا همه تيم‌ها با هم رقابت دارند و واقعا براي‌شان مهم است كه وقتي اسپانسر مي‌آيد كدام تيم اول شود. همين باعث مي‌شود كه رقابت زياد شود و همه براي قهرماني تلاش كنند. چيزي كه در ليگ واترپلوي ايران خيلي كم‌تر است.
در ليگ ايران هنوز هستند تيم‌هايي كه در مرحله دريافت مبلغ قراردادشان مانده‌اند.
بله همين‌طور است. من دوستان صميمي‌ام در ليگ ايران را مي‌بينم كه اول شده‌اند ولي پاداش كه هيچ، حتي پول خودشان را هم نمي‌گيرند. مثلا سال گذشته بچه‌هاي پرسپوليس با اين مشكل مواجه شدند. تيمي كه چند بازيكن ملي داشت و بچه‌ها زحمت كشيدند و تيم را اول كردند اما هيچ‌كس جوابگوي‌شان نيست و هيچ‌كس هم پشت‌شان را نمي‌گيرد كه به پول‌شان برسند. البته آقاي رضواني چند وقت پيش گفتند احتمالا پول‌شان را به زودي مي‌گيرند اما در مجموع اين شيوه درست نيست. به همين خاطر ورزشكار هيچ انگيزه‌اي ندارد و برايش مهم نيست كه اول شود يا ششم. ولي اينجا اين‌جوري نيست. آن سالي كه ما مدال بازيهاي آسيايي را گرفتيم، همه انتظار داشتند كه ليگ بهتر شود ولي هيچ تغييري نكرد. من بعد از بازيهاي آسيايي براي تيم سايپا بازي كردم و با چنگ و دندان توانستم 70، 80 درصد از پولم را بگيرم. 40 درصد پول ما را يك سال بعد دادند. جالب است كه من قرارداد سال اولم در ليگ فرانسه را تسويه كردم و بعد قرارداد سايپا را گرفتم. همين‌ها باعث مي‌شود كه من ترجيح بدهم همين جا بمانم و بازي كنم. چون در ايران هم از لحاظ فني و هم مالي خيلي ضعيف كار مي‌كنند.
جداي از ليگ، در بحث ملي هم واترپلو بسيار صدمه ديد و مدت‌هاست كه از فضاي اردو دور هستند.
درست است. چند وقت پيش يكسري تمريناتي داشتند ولي هيچ‌كدام از بچه‌هاي تيم ملي تمرين پيوسته ندارند. بهانه هم كرونا است. اما بايد بگويم الان فرانسه، هلند، بلژيك، اسپانيا، ايتاليا و آلمان قطب كروناي دنيا هستند. ولي مي‌بينيد كه ورزشكاران حرفه‌اي در اين كشورها تمرين باشگاهي دارند چه برسد به ملي. اما در ايران آب استخر 9 دي خيلي وقت است كه خالي است. بچه‌ها حتي يك استخر براي تمرين كردن ندارند. يك مدت به استخر انقلاب رفتند اما آنجا دوباره تعطيل شده. اين باعث مي‌شود كه تيم نتيجه نگيرد. امسال فرصت خوبي بود كه مي‌توانست كمك كند واترپلو يك سطح بالاتر برود و اين فرصت و وظيفه به اين نسل واگذار شده بود. با توجه به اينكه ژاپن ميزبان المپيك است، ايران مي‌توانست براي المپيك بجنگد ولي هيچ حمايتي صورت نگرفت. ما در دي و بهمن اردو داشتيم كه از باشگاهم در فرانسه مرخصي گرفتم و به اردو رفتم اما انتخابي لغو شد و بعد هيچ پيگيري صورت نگرفت.
به تازگي هم كه اعلام شده قرار نيست انتخابي قاره آسيا برگزار شود.
بله، گفته‌اند نمي‌شود مسابقه‌اي برگزار شود. اما مسابقات انتخابي چمپيونزليگ اروپا همين چند روز پيش برگزار شد. وقتي اينجا اين‌همه مسابقه برگزار مي‌شود، واقعا آسيا نمي‌تواند بين چهار،پنج تيم بازي بگذارد؟ همه اينها فقط يك پيگيري ساده مي‌خواهد. سال گذشته قزاقستان از قدرتش استفاده كرد و گفت شرايط اورژانسي است و به واسطه بازيهاي آسيايي مي‌خواست سهميه را بگيرد. اما الان كه وضع فرق كرده. همه جا دارند بازي مي‌كنند، چرا ما نبايد بازي كنيم؟ چرا ما نبايد حمايت شويم؟ متاسفانه بچه‌ها حتي تمرينات پايه هم ندارند. چرا بايد بازيكن تيم ملي دنبال شاگرد گرفتن باشد؟ من مي‌دانم كه شرايط كشور خاص است ولي كسي كه در اين سطح از ورزش ملي كار مي‌كند، بايد حمايت شود. اين همه بودجه در فوتبال هست و صرف جريمه به مربي بلژيكي مي‌شود، واقعا يك بودجه جزيي نمي‌تواند به رشته‌هاي ديگر تعلق بگيرد؟
در اين باره فوتبال هميشه مثالي براي ورزشكاران رشته‌هاي ديگر است.
در اينكه فوتبال رشته‌اي است كه مخاطب بيشتري دارد، بحثي نيست ولي نبايد اين‌طور هم باشد كه دريافتي بازيكنان ملي تيم پرسپوليس از سال گذشته تا الان 10 ميليون تومان هم نشده باشد. فدراسيون در تيرماه يك مقدار به بچه‌ها كمك كرد. يا در اردوي سال پيش حقوقي به بچه‌ها داده شد كه همه با هم 10 ميليون تومان نمي‌شود. الان هم بچه‌ها در سني هستند كه مي‌خواهند زندگي تشكيل بدهند. همين مي‌شود كه نيمي از تيم ملي ريزش مي‌كند. ببينيد براي همين نسلي كه به زودي ريزش مي‌كند، چقدر هزينه شده. اينها سال‌ها تجربه كسب كردند و الان به سطحي از بازي رسيده‌اند ولي كنار مي‌روند.
مدال تاريخي بازيهاي آسيايي هم باعث نشد نگاه مسئولان به واترپلو تغيير كند. با اين حال تيم براي المپيك تلاش كرد اما لغو شدن انتخابي، روند تلخي را پيش روي واترپلو گذاشت و حالا هم كه صحبت از برگزار نشدن انتخابي است.
خب اين خيلي بد است چون مقامات ايران نتوانستند اين مسابقه را بگيرند. من نمي‌دانم الان تلاش مي‌كنند يا نه ولي در حال حاضر وضعيت جوري است كه همه مي‌ترسند. چون قزاق‌ها هشت ماه تمرين داشتند و ايران تمريني نداشته. الان مي‌گويند بازي نكنيم كه نبازيم و مدال بازيهاي آسيايي زير سوال نرود. ورزش برد و باخت دارد. ما نمي‌توانيم تضمين بدهيم كه قزاقستان را مي‌بريم يا صددرصد مي‌بازيم. ما تلاش‌مان را مي‌كنيم. همه مي‌دانند با اين شرايط اردو سخت است با قزاقستان بازي كنيم. چون وقتي ما به اردو مي‌رويم خيلي از شرايطي كه براي آنها فراهم است، براي ما نيست.
چه شرايطي؟
منظورم از لحاظ تغذيه و امكانات پايه‌‌اي است كه يك ورزشكار بايد داشته باشد. خب ما اين شرايط را در اردوهاي‌مان نداريم. با غذاي معمولي و نداشتن بازي تداركاتي نمي‌شود كاري كرد. مثلا سال گذشته بحث تركيه بود كه تيم جان بگيرد اما براي بازي تداركاتي به اصفهان هم نتوانستيم برويم. اين جاي تاسف دارد كه با اين همه روابطي كه مسئولان ما دارند، هيچ‌وقت كاري كه بايد انجام بشود، انجام نشده. من مي‌دانم خيلي وقت‌‌ها تلاش مي‌كنند ولي نتيجه‌اش اين است كه تمام بچه‌ها بي‌انگيزه هستند. اگر كرونا هم باشد براي همه دنياست. پس چرا بقيه دارند تمرين مي‌كنند؟ كرونا كه فقط در ايران نيست.
با اين حال فدراسيون همان ابتدا تلاش كرد كه جلوي دادن سهميه به قزاقستان را بگيرد.
بله من خيلي با فدراسيون كار ندارم. چراكه آقاي رضواني خودشان از واترپلو بودند و بيشتر ما را درك مي‌كنند. اما وزارت ورزش و كميته المپيك حمايتي نكردند. اگر اين دو نهاد يك مقدار به واترپلو نگاه مي‌كردند، امسال اين رشته المپيكي مي‌شد. بعد از بازيهاي آسيايي تقريبا مي‌توان گفت ما تيم ملي نداشتيم. تيمي كه دو سال مسابقه رسمي نداشته باشد، سخت است كه بازي كند. ما در اين دو سال فقط چند بازي تداركاتي با سنگاپور و كره داشتيم كه اصلا در حد ما نيستند. اگر ما با ذخيره‌ها و جوانان‌مان هم برويم اينها را راحت مي‌بريم.
يعني فكر مي‌كنيد اگر اين نهادها دست به كار شوند، مي‌شود براي انتخابي به نتيجه رسيد؟
بله، صددرصد. همين الان هم مي‌شود كاري كرد. ما در اردوي قبلي هم تقريبا دو ماه به صورت متمركز تمرين كرديم و در همين زمان بچه‌ها به سطحي از آمادگي رسيده بودند كه همه تشنه بازي با قزاقستان بودند. اما متاسفانه همه چيز ناگهان به هم ريخت و همه روحيه‌شان را باختند. چون با كم‌ترين امكانات همه داشتند زحمت مي‌كشيدند. الان ورزشكار ملي در شرايطي است كه مي‌گويد مشكل من آن دو توماني است كه بخواهيد حقوق بدهيد، به من استخر بدهيد، بگذاريد تمرين كنم. الان بچه‌ها دنبال اين هستند كه فقط خرج پايه زندگي‌شان را براي رفتن به تمرين بدهند و همچنين يكسري اردوي خوب و بازيهاي تداركاتي خوب داشته باشند كه بتوانند جلوي تيم‌هاي بزرگ بازي كنند. همانطور كه گفتم كرونا براي همه است. همانطور كه تيم ما را هم درگير كرد اما بعد از چند روز دوباره به اردو برگشتيم. الان يك ورزشكار حرفه‌اي بايد تمرينش را ادامه دهد چون يا بايد ادامه دهي يا ورزشت را تمام كني. مخصوصا در شنا و واترپلو كه اگر تمرين نكنند، افت مي‌كنند. حتي در دوره اول قرنطينه هم بچه‌ها با هزينه شخصي مربي مي‌گرفتند و هرجا مي‌شد تمرين مي‌كردند.
