روزنامه گل

امیر قلعه‌نویی که در دهه 90 و زمانی که هدایت استقلال و سپاهان را به‌عهده داشت، بارها گفته بود: «هر مربی‌ای که قول قهرمانی بدهد، مربی نیست و فوتبال به‌گونه‌ای نیست که بتوان قول داد»؛ این بار به‌خلاف گذشته قول داد که «تیم ملی در جام جهانی بیش از 4 امتیاز بگیرد و از گروهش صعود کند». او که به‌واسطه عملکرد تیم ملی تحت فشار زیادی قرار دارد و جایگاهش را لرزان می‌بیند «وعده‌دادن» را در دستور کار قرار داده است تا بلکه با این روش فضا را آرام کند.

قلعه‌نویی البته پا را فراتر گذاشته و گفته است: «در جام جهانی کاری می‌کنیم کشور یک هفته {برای جشن گرفتن} تعطیل شود»، اما آیا واقعاً می‌توان به قولی که او داده است اطمینان کرد؟ آیا تعطیلی کشور به‌خاطر شادی بردِ تیم ملی خواهد بود یا ناراحتی ناشی از نمایش تیم؟!

از 21 اسفند سال 1401 که قلعه‌نویی هدایت تیم ملی را به‌عهده گرفته است تا امروز که نزدیک سه سال می‌گذرد، چند نمایش قابل توجه داشته‌ایم؟ این‌که با آمار بگوییم تیم ملی این‌قدر امتیاز گرفته و امید گل ایجاد کرده، کافی است؟ چرا آمارِ روی تخته، داخل زمین دیده نمی‌شود؟ چرا حالا و زمانی که صحبت‌هایی درباره نیمکت تیم ملی مطرح شده است، قلعه‌نویی به‌خلاف تمام عمرش یاد گرفته است «قول» بدهد؟

قلعه‌نویی در حالی قول صعود داده است که باید توجه داشت جام جهانی 2026 با حضور 48 تیم در 12 گروه چهار تیمی آغاز می‌شود و هر تیم در مرحله گروهی سه بازی انجام می‌دهد. دو تیم برتر هر گروه به‌همراه هشت تیم برتر که جایگاه سوم گروه‌ها را به خود اختصاص داده‌اند (در مجموع 32 تیم)، راهی مرحله یک‌شانزدهم نهایی می‌شوند، در واقع اگر ایران موفق به صعود از مرحله اول شود تازه به جایی می‌رسد که در دوره‌های گذشته بوده یعنی در جمع 32 تیم، بنابراین اصلِ صعود را باید دو مرحله در نظر گرفت یعنی راهیابی به جمع 16 تیم نهایی، پس وعده صعود باید دومرحله‌ای باشد.

سرمربی تیم ملی در بخش دیگری از صحبت‌هایش به انتقاد از مصاحبه بازیکنان پرداخت و گفت؛ «خلیل‌زاده و بیرانوند نباید این‌گونه صحبت کنند و ما به باشگاه‌‌شان تذکر دادیم.»، کاش قلعه‌نویی خودش هم به این حرف عمل می‌کرد و تا این حد در نشست‌های خبری، مسائل مربوط به گذشته از سال 2007 به این طرف را باز نمی‌کرد و درصدد پاسخگویی به منتقدان برنمی‌آمد، کاش او خودش هم این توصیه را جدی بگیرد که نباید در گذشته زندگی کند، کاش او هم تمام تمرکزش را روی مسائل فنی بگذارد نه گفتن حرف‌های تکراری در کنفرانس‌های مطبوعاتی.

پیش‌تر گفته بودیم و بار دیگر تأکید می‌کنیم این تیم ملی، نشانی از تیمی که بتواند آبروداری کند، ندارد. اگر بنا باشد آنچه را امروز مشاهده می‌کنیم، در جام جهانی هم ببینیم، نمی‌توانیم خوشبین باشیم، از حرف قلعه‌نویی در دهه 90 وام می‌گیریم و می‌گوییم در فوتبال نمی‌توان با وعده و وعید دادن نتیجه گرفت، آنچه در مستطیل سبز دیده می‌شود چیزی نیست که با قول‌های داده‌شده همخوانی داشته باشد مگر اینکه در فاصله 6 ماه تا جام جهانی معجزه‌ای رخ دهد.

در پایان، مسئولیت مهم و سنگین به‌عهده فدراسیون فوتبال است، آیا فدراسیون وعده‌های قلعه‌نویی را باور دارد؟ ما که از دور شاهد کار هستیم امیدی نداریم، این را عملکرد تیم ملی به ما می‌گوید، هرچند امیدواریم اشتباه کنیم و بی‌صبرانه منتظر تعطیلی یک‌هفته‌ای کشور بعد از دیدارهای تیم ملی در جام جهانی می‌مانیم.