این تیم «مریض» است!
روزنامه گل
حمیدرضا درخشان - پنج بازی، یک برد، چهار مساوی؛ این کارنامه غیرقابل دفاع وحید هاشمیان در پرسپولیس است. کلکسیون مساوی‌های خانگی وحید، با یک تساوی کسالت‌بار بدون گل برابر ملوان تکمیل شد تا هواداران بیش از پیش نگران کیفیت تیم‌شان باشند. فقط هم نتیجه نیست. نوع فوتبالی هم که پرسپولیس بازی می‌کند اصلا چنگی به دل نمی‌زند و نشان نمی‌دهد که قرار است این تیم مثلا با چند هفته یا حتی چند ماه صبوری و بردباری بهتر شود. اگرچه وحید هاشمیان پشت بهانه‌های ولو منطقی مثل در دسترس نبودن ورزشگاه آزادی و تعداد بالای مصدومان تیمش پنهان می‌شود، اما پرسپولیس با همین بضاعت هم باید فوتبال به مراتب بهتری بازی کند. به طور کلی تیم او نکات مجهول زیادی دارد که مایه تردید و عذاب شده‌است.
هر کی، هر کی در زمین!
استفاده از بازیکنان در پست‌های غیرتخصصی به یک روال عجیب در پرسپولیس هاشمیان تبدیل شده. مدت‌هاست فرشاد احمدزاده به شکلی عجیب در پست دفاع چپ بازی می‌کند و همزمان از میلاد محمدی در همه پست‌ها، غیر از همین منطقه استفاده می‌شود! با وجود آن که ترافیک وینگر در پرسپولیس بیداد می‌کند، گاهی حتی دیده شده محمد خدابنده‌لو در آن منطقه از زمین به میدان می‌رود. این آشفتگی و هرج و مرج، قشنگ تاثیرش را در زمین هم می‌گذارد و در خیلی از دقایق، مخاطب شاهد یک فوتبال زشت و ناهماهنگ است.
این بود فوتبال هجومی؟
از اولین جمله در اولین مصاحبه، وحید هاشمیان به طور بی‌وقفه در حال تاکید روی ارائه فوتبال هجومی بوده و همچنان هم در تک‌تک گفت‌وگوهایش روی این مساله تاکید می‌کند، اما در زمین واقعا چیزی دیده نمی‌شود. حتی بی‌حال‌ترین و کم‌رمق‌ترین نسخه‌های تاریخ پرسپولیس هم در تهران برابر رقبایی مثل فجرسپاسی، چادرملو یا ملوان باید بسیار هجومی‌تر از این بازی کنند. این که شما صرفا چند دقیقه توپ روی دروازه بریزید یا صرفا با خلاقیت بازیکنان‌تان چند فرصت به وجود بیاورید، به معنای فوتبال تهاجمی نیست. تنها جدال پرسپولیس با مدعیان در این فصل هم دیدار با سپاهان در اصفهان بود که این تیم کاملا تدافعی آرایش شد و با بخت بلند، روی تنها ضربه داخل چارچوبش در کل بازی به برتری رسید. اینها کافی نیست، واقعا کافی نیست.
معمای لاینحل دورسون
این سوال هزار بار پرسیده شده، اما همچنان بی‌جواب مانده. کل موضوع آنقدر عجیب است که بعید هم به نظر می‌رسد کسی پاسخی برای آن داشته باشد. پرسپولیس هم‌اکنون به شدت از کمبود مهاجم رنج می‌برد و فقط علی علیپور را در خط حمله دارد. این در حالی است که سردار دورسون که مهاجم توانمندی هم بود، هنوز یک فصل دیگر با باشگاه قرارداد داشت، اما مدیران پرسپولیس در آخرین روز نقل‌وانتقالات با شتاب تمام ۴۰۰ هزار دلار به او پرداختند تا راضی به جدایی شود و یک جای خالی در فهرست به وجود بیاید. این اقدام آنقدر با عجله و پرهزینه صورت گرفت که خیلی‌ها تصور کردند یک مهاجم شش‌دانگ پشت در است و فقط انتظار خالی شدن لیست را می‌کشد، اما با گذشت پنج هفته از لیگ، هنوز خبری از جذب این مهاجم نیست. این یعنی پرسپولیس بیش از ۴۰میلیارد تومان پول داده تا مهاجم موثر فصل قبلش برود و الان بدون فوروارد بماند. مرسی مدیریت!
جوانان کجا هستند؟
تعداد سوالات که خیلی زیاد است و به این آسانی تمام نمی‌شود، اما فقط با یک پرسش دیگر عجالتا این مطلب را به پایان می‌رسانیم؛ جوانانی مثل محمدحسین صادقی و مجتبی فخریان چرا جذب شده‌اند؟ این دو نفر فقط چند دقیقه در دیدار با چادرملو به میدان رفتند که نمایش بدی هم نداشتند. وقتی از دقیقه ۶۰ به وضوح روشن است گره در کار تیم افتاده و نیاز به تعویض وجود دارد، چرا کادرفنی اهمال می‌کند و دست روی دست می‌گذارد؟ شاید هم واقعا هاشمیان چنان که می‌گوید از عملکرد بازیکنانش راضی است و خیلی نیازی به تغییر حس نمی‌کند، اما متاسفانه حتی سر سوزنی از این رضایت هم نزد هواداران و منتقدان به چشم نمی‌خورد.
