پیش به سوی آبروریزی!
روزنامه گل
حمیدرضا درخشان - در شرایطی که پس از نتایج ضعیف و کیفیت بحث‌برانگیز تیم ملی ایران در مسابقات سطح پایین کافا شایعات مربوط به عزل احتمالی امیر قلعه‌نویی و تغییر کادرفنی به بالاترین سطح رسیده بود، رئیس فدراسیون فوتبال رسما اعلام کرد چنین اتفاقی رخ نخواهد داد. مهدی تاج، خیال امیر را حتی برای مدت طولانی‌تری هم راحت کرد: «آقای قلعه‌نویی درحال ترمیم کادرفنی خود هستند، اما سرمربی تیم ملی تا جام‌جهانی و حتی بعد از آن خود ایشان خواهد بود.» این که جناب تاج تصور می‌کند خود ایشان بعد از جام‌جهانی هنوز در فوتبال خواهند بود که بعد بخواهند در مورد کادرفنی تیم ملی تصمیم بگیرند، ناشی از اعتمادبه‌نفس بالای او است، شاید هم از اینجا نشات می‌گیرد که او دیده با هر کیفیت و کارنامه‌ای همچنان رئیس فوتبال است و به همین دلیل دیگر بابت جایگاهش نگران نیست. هر چه هست، چند سوال از رئیس فدراسیون داریم که مطمئنیم مثل گذشته بی‌جواب باقی می‌ماند.
ترمیم؟ مشکل از نفر اول است!
آقای تاج حتی در همین اظهارات هم تلویحا ضعف کادرفنی را می‌پذیرد و می‌گوید: «قرار شده قلعه‌نویی کادرش را ترمیم کند.» خب شما که به اصل ناکارآمدی نیمکت تیم ملی واقف هستید، چطور احتمال نمی‌دهید مشکل از خود نفر اول باشد؟ بعد امیر با این تفکرات قرار است کدام گزینه بهتر را به تیم ملی بیاورد که ناگهان همه چیز زیر و رو شود؟ سلیقه و سابقه او مشخص است. به عنوان مثال این سال‌ها هر جا که بوده سعید الهویی را با خودش برده؛ آن هم درحالی‌که این عضو کادرفنی، اتفاقا بحث‌برانگیزترین مربی تیم است. خب شما فکر می‌کنید کسی که انتخاب‌هایش در بحث دستیاری امثال هومن افاضلی، رحمان رضایی و آندرانیک تیموریان بدون کارنامه هستند، نفرات جدید را چطور انتخاب خواهد کرد؟ منتظر معجزه هستید؟
اقتدار از دست رفته
از بحث فنی که بگذریم، امروز اقتدار سرمربی تیم ملی زیر سوال است. به وضوح اینطور به نظر می‌رسد که بخشی از جامعه فوتبال از او عبور کرده و آقای قلعه‌نویی را متناسب با پست و جایگاه فعلی نمی‌بیند. آیا واقعا مسوولان فدراسیون فوتبال، فضای افکار عمومی را رصد نمی‌کنند؟ آیا نمی‌بینند که حجم بسیار بالایی از مخاطبان انتظار دارند یک مربی بزرگ‌تر روی نیمکت تیم ملی بنشیند؟ اصلا مجازی را رها کنیم؛ در یکی از معدود فرصت‌های رویارویی هواداران با تیم ملی، در حاشیه مسابقه ایران و قرقیزستان در ورزشگاه فولادشهر، شاهد اعتراض دسته‌جمعی هواداران به کادرفنی تیم ملی بودیم.
اوضاع طوری شد که زد و خوردهایی بین مردم و برخی لیدرهای منتسب به تیم ملی رخ داد و بازیکنان هم در پایان مسابقه سمت تماشاگران مرد نرفتند. خب کادرفنی با این اقتدار قرار است به جام‌جهانی برود؟ حتی در خود تیم هم این مساله تبدیل به بحران شده؛ طوری که بعد از قهر احمد نوراللهی، نفراتی مثل مهدی ترابی و دانیال اسماعیلی‌فرد هم به طور داوطلبانه از تیم ملی کنار کشیدند. نگران اوج‌گیری تنش‌ها در بزنگاه‌ها نیستید؟ سرمربی تیم ملی یک کشور، نباید حداقلی از وجاهت عمومی را داشته باشد؟
آنجا، اینجا نیست!
می‌دانیم که خودشان می‌دانند، اما فقط یادآوری می‌کنیم رقبای تیم ملی در جام‌جهانی تیم‌هایی مثل تاجیکستان و ازبکستان نیستند که به تساوی با ایران یا برد حداقلی رضایت بدهند. آنجا تیم‌های خیلی قوی‌تری انتظارمان را می‌کشد و ممکن است فجایع تاریخی به ثبت برسد. هرچند شاید هم اینها برای آقای تاج خیلی هم مهم نیست؛ مردی که بعد از باخت ۶ بر ۲ برابر انگلستان با خشنودی و رضایت گفت: «دو تا هم زدیم به میله!»
