غم مقدس!
روزنامه گل
دکتر مصطفی قدم خیر - مسابقات کشتی قهرمانی جهان با ایستادن ایران بر پله نخست در هر دو رشته آزاد و فرنگی به پایان رسید. این تورنمنت طبیعتا غم و شادی‌های خودش را در دل داشت، اما شاید یکی از تاثربرانگیزترین لحظات آن، به ناراحتی شدید و حتی خودزنی علیرضا مهمدی مربوط می‌شد؛ فرنگی‌کار 87 کیلوی کشورمان که دیدار فینال را خیلی نزدیک به حریفی از صربستان باخت و آنقدر غمگین شد که حتی توانایی ایستادن در میانه تشک را هم نداشت.
هدف، تقدیس غم و غصه و حتی تجویز نسخه‌های قدیمی در مورد غیرت و اینطور چیزها نیست، اما این که آدمی اینطور از نقره جهانی ناراضی باشد و در حسرت پله بالاتر بسوزد، یک کمال‌گرایی مبارک است. شما اول باید از شکست ناراحت باشی که بعد بتوانی به سمت موفقیت گام برداری. کسی که از ناکامی راضی باشد و به آن خو بگیرد، رفته رفته انگیزه خودش را برای بهتر شدن و بالا رفتن از دست خواهد داد.
یکی از تلخ‌ترین اتفاقاتی که امروز در کشور ما رخ داده، همین خو گرفتن با ناتوانی و درجا زدن است. مثلا سال گذشته که ورزشگاه آزادی آماده نبود و مسابقات آسیایی در قلعه حسن خان برگزار می‌شد، خوسلو، بازیکن سابق رئال مادرید و مهاجم فعلی الغرافه با خنده از زمین ناهموار این استادیوم عکس گرفت. شاید اگر یک سر سوزن از روحیه همین مهمدی عزیز در وجود مسوولان ورزش بود، چنان از آن ماجرا به خشم می‌آمدند که فورا کلنگ احداث یک ورزشگاه جدید را به زمین می‌زدند. با این حال می‌بینیم یک سال گذشته و شرایط به همان منوال قبل برقرار است. اصلا هیچی به هیچی!
دیگر بگذریم از فوتبالیست‌های سوپر میلیاردر عزیز که هیچ افتخاری به دست نمی‌آورند، بدترین شکست‌ها را رقم می‌زنند و خوش و خرم در حال زندگی هستند. خلاصه زنده باشی آقای مهمدی گرامی؛ قدر غمت را بدان!
