سکوت اجباری مخالفان و منتقدان علیرضا دبیر
روزنامه گل
حساب دو دو تا همیشه یک جواب دارد و چهار می شود.حساب موفقیت هر مدیری هم در ورزش چیزی جز نتایج تیم های ملی اش نیست و مهم ترین میدان ها بی شک المپیک و جهانی است.اگر تا به امروز علیرضا دبیر را تنها مدیر ساخت و ساز عنوان می کردند و به نتایج سال های گذشته کمابیش خرده می گرفتند امسال در جهانی زاگرب بازتاب اصلی کار وی در تیم های ملی را دیدیم.نتایج سال های قبل به مدیران قبلی هم بازمیگشت اما حالا تنها بازتاب کارهای او را می بینیم.اگر قهرمانی جهان تاریخی فرنگی و آزاد در تشک جهانی فاکتور موفقیت و تحسین یک مدیر نیست مخالفان دبیر بگویند چه عاملی آنها را مجاب می کند که وی رییس بی نقصی است ؟ ضمن اینکه به گواهی شواهد عینی مجموعه او در آسیا و حتی جهان کشتی نمونه ندارد تا جایی که بسیاری از کشورها خواهان برگزاری اردو در ایران هستند.هر شب اردو هزینه دلاری برای مهمانان در پی دارد.
اگر به بطن حقیقت ماجرای علیرضا دبیر و منتقدها یا مخالفانش رجوع کنیم چیزی جز موج سواری روی دشمنی و کینه با عقاید شخصی او نمی بینیم و امروز قطعا دلیلی بر نقد دبیر وجود ندارد کسی که سهوی با جمله نماز بخوانم و برمی گردم سوژه می شود حتما گاف قابل عرضی نداشته و این نکته را به دلخواه خود تفسیر می کنند.نکته جالب این است که دبیر خواهان پخش این ویدیو نبوده و حواسش به پخش این جمله نبوده حتی طبق اطلاعات اختصاصی ما فیلمبردار ازبک از همه جا بی خبر این ویدیو را وایرال می کند.
اگر نماز خواندن ریا است و سوژه برای علیرضا دبیر است، مخالفان او بگویند از سایر مدیران ضعیف و بی نتیجه چه مواردی را می توانند سوژه کنند ؟ و پاسخ بدهند همین مدیر ساخت و ساز با انقلاب در زیرساخت ها آیا به نتیجه تاریخی نرسیده ؟
