روزنامه گل

معین احمدوند - یکی بازیکنانی که در عین ناباوری و تعجب همگان،برای تورنمنت کافا به تیم ملی فرا خوانده شد، علیرضا جهانبخش بود.عملکرد عجیب و غریب و به دور از انتظار برخی بازیکنان در دیدار مقابل تاجیکستان ما را به این واداشت تا نمایش آنها را زیر سوال و ذره‌بین ببریم و در این بحث، کمی به بررسی اجمالی بپردازیم.
رفتن تیم ملی به تاجیکستان و حضور در این تورنمنت بسیار نازل،از همان ابتدا داستان‌ها و جنجال‌های خاص خودش را داشت و در طی این سه بازی، کم و بیش اتفاقاتی رخ داد که باور، پذیرش و هضم آن برای جامعه فوتبال کمی سخت و دشوار به نظر می‌رسد. اگر از عملکرد تیمی شاگردان قلعه‌نویی در طول سه بازی مرحله گروهی عبور کنیم، نمایش انفرادی برخی بزرگان تیم حسابی در نوع خودش تعجب‌برانگیز بود و با کلی واکنش‌های ضد و نقیض و انتقادات ریز و درشت همراه شد.
علیرضا جهانبخش یکی از همان بازیکنانی است که نه تنها در برابر هند و تاجیکستان یک نمایش بسیار معمولی از خود به منصه ظهور گذاشت، بلکه باید به این موضوع اذعان کرد که آقای گل سابق اردیویسه هلند در طی چند سال گذشته هیچ عملکرد ایده‌آل و خيره‌کننده‌ای برای تیم‌های باشگاهی ارائه نداده است. برای اینکه به درستی متوجه شوید که کاپیتان تیم ملی با چه افت قابل توجهی در بازی خود مواجه شده، کافی است نگاهی به نمایش شماره هفت ایران مقابل تاجیکستان بیندازید.
هرچند که عملکرد کلی ملی‌پوشان در نیمه دوم برابر تیم میزبان، به شدت ضعیف و ناامیدکننده پیش رفت اما در صحنه‌ای از نیمه دوم، احسان دوشنبه بازیکن تکنیکی تاجیک‌ها،در محوطه جریمه تیم ملی کشورمان با یک سر توپ، به راحتی آب خوردن جهانبخش را از مسیر پیش روی خود برداشت و به نوعی کاپیتان تیم ملی را محو و نابود کرد.
اصلاً یکی از هزاران ابهامات تیم ملی در این فیفادی به همین مسئله ارتباط پیدا می کند که دلیل دعوت ‌شدن بازیکنی همانند جهانبخش که در آستانه سال جام جهانی، هنوز با تیم جدیدی قرارداد امضا نکرده و از هیچ باشگاهی هیچ پیشنهاد رسمی نداشته و مطمئنا پیش فصل خوبی را هم پشت سر نگذاشته، چیست و چرا بازوبند کاپیتانی همچنان باید به او تقدیم و بر بازوان او مشاهده شود؟
اگر همین رویه از سوی برخی بازیکنان تیم ملی ادامه‌دار باشد و کادرفنی هم به درستی نتوانند شوک‌های مثبت و دگرگونی‌های لازم را برای تغییر دادن جهت مسیر تیم ایجاد کنند، احتمالا باید در جام جهانی منتظر چشیدن طعم تلخ باخت و شکست‌های ناگوار رو‌به‌روی حريفان قدرتمند باشیم.
پوشیدن پیراهن تیم ملی لیاقت بسیار زیادی می‌طلبد و شایسته بازیکنانی است که حداقل در یک سال اخیر، علاوه بر عملکرد فنی مطلوب و عالی و البته باثبات،از انگیزه‌های دوچندان برای قرار گرفتن در ترکیب اصلی تیم ملی برخوردار باشند. این موارد همان چيزهايی هستند که جهانبخش از داشتن آنها به واسطه نمایشی متوسط و بی‌انگیزگی محض،خود را از شرایط و فرم آرمانی محروم ساخته و روز به روز و بازی به بازی به افت تدریجی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود و دیگر حرف ویژه‌ای در مستطیل سبز برای گفتن ندارد.
در حقیقت، این واقعیت برای چهره شاخصی همچون علیرضا جهانبخش ترسناک و ناامید کننده تلقی می‌شود و انتظارات و توقعات از ملی‌پوشانی به مثابه او که بیش از پیش در فوتبال حرفه‌ای اروپا غوطه خورده و تجربه ارزشمندی کسب کرده‌اند، بسیار بالاست. معمولی شدن و تبدیل به یک بازیکن ساده، دقیقا همان کابوس بی‌انتهایی است که بازیکنانی همانند علیرضا جهانبخش شب و روز با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.