روزنامه گل

شاید بدتر از این نمی‌شد. احتمالا انگیزه اصلی فدراسیون فوتبال و امیر قلعه‌نویی از اینکه این همه ملامت را به جان خریدند و تیم ملی را با وجود همه انتقادات به تورنمنت کافا بردند، این بود که چند برد آسان و یک جام سهل‌الوصول به‌دست بیاورند و پزش را بدهند. مخصوصا که در این تورنمنت از بعضی بازیکنان جدید و پدیده‌های لیگی هم استفاده شده بود و می‌شد همزمان ژست جوانگرایی هم گرفت. با این حال اتفاقی که رخ داد، کاملا برعکس بود. تیم ملی در هر 3بازی مرحله گروهی دچار مشکل شد که قطعا بدترین آنها همین دیدار اخیر با تاجیکستان بود. یک توقف ناباورانه در شهر دوشنبه، جهنمی برای امیر قلعه‌نویی ساخت که در نتیجه آن، او حالا به‌طور جدی حتی شغلش را هم در خطر می‌بیند.

بالاخره قبول کرد

شاید تا پیش از این، عملکرد تیم ملی زیرنظر قلعه‌نویی «تحلیل‌پذیر» بود؛ یعنی منتقدان می‌توانستند گلایه‌هایشان را داشته باشند و خود امیر و کادرش هم دفاعیاتی ارائه بدهند. مثلا بعد از جام‌ملت‌های آسیا، اگر کارشناسان به عملکرد سینوسی تیم ملی، در آستانه حذف قرار گرفتن این تیم در بازی با سوریه و آن فاجعه مسابقه نیمه‌نهایی دربرابر قطر معترض بودند، در عوض قلعه‌نویی و حامیانش فخر پیروزی ارزشمند از ژاپن را می‌فروختند. پس از جام ملت‌ها اما همه‌‌چیز یک‌طرفه شده. ما فقط با تیم‌های ضعیف بازی می‌کنیم و در بردن همان‌ها هم مشکل داریم. شاه‌بیت این داستان هم همین تورنمنت کافا‌ست که قشنگ در آن مشخص شد پادشاه لباس ندارد! تیم ملی در دومین رویارویی‌اش با افغانستان از این تیم گل خورد و در مقاطعی از مسابقه هم به وضوح دیده می‌شد بازیکنان آنها در دوئل‌های 2نفره عملکرد بهتری دارند. مقابل هند هم تیم ایران تا میانه‌های نیمه‌دوم موفق به گلزنی نشده بود و این آخری هم که عالی بود؛ 2گل جلو افتادن از تاجیکستان و سپس عوض‌کردن برد با مساوی. این‌بار دیگر خود قلعه‌نویی و برخی بازیکنان تیم ملی مثل مهدی طارمـی هم چاره‌ای غیر از اعتراف به ضعف تیم ملی نداشتند؛ چنان‌کــه آقای سرمربی گفت: «با این مدل بازی، مقابل تیم‌هـای بزرگ به مشکل خواهیم خورد.» حالا دیگر همه فهمیدند پاداش لخت است!

تازیانه واقعیت

ضعف‌ها و مشکلات تیم ملی به‌قدری زیاد است که برای پیداکردن آنها هیچ نیازی به تلاش ویژه نیست. گل اول ما در برابر همین تاجیکستان، روی اشتباه فاحش دروازه‌بان آن تیم و رها‌شدن توپ از دستش به ثمر رسید. در بازی با هندوستان هم گل نخست و گره‌گشای مسابقه بر اثر اشتباهات آماتور و حیرت‌آور مدافعان و گلر آنها به ثبت رسید. تقریبا محال است که شما در مسابقات جدی و بزرگ به این شکل موفق به گلزنی شوید. این مربوط به فاز هجومی است؛ جایی که هرگز در 2سال گذشته طرح و برنامه مشخصی به چشم نخورده و اگر هم نتیجه‌ای به‌دست آمده، صرفا بر اثر درخشش فردی ستاره‌ها بوده است. در فاز دفاعی هم که رسما با یک ضایعه بزرگ طرفیم. آسیب‌پذیری دروازه ایران دربرابر رقبای سطح پایین، رسما تبدیل به یک مرثیه تکراری شده. تیم قلعه‌نویی در 10مسابقه اخیرش فقط 3بار کلین‌شیت کرده و تازه اسامی را ببینید تا پی ببرید دربرابر چه تیم‌هایی تسلیم شده‌ایم؛ قطر و افغانستان هر کدام یک‌گل به ما زده‌اند و کره‌شمالی، قرقیزستان، ازبکستان و تاجیکستان هر کدام 2بار. اصلا نیازی به توضیح بیشتر هست؟