روزنامه گل

شاهین طهرانی - در نگاه اول، تورنمنت کافا (CAFA) چیز چندان دندان‌گیری به نظر نمی‌رسد. مسابقاتی با تیم‌هایی نه‌چندان مطرح در سطح اول فوتبال جهان: ترکمنستان، قرقیزستان، افغانستان، ازبکستان، تاجیکستان... و البته گاه مهمانی از کشورهای دیگر آسیا برای پر کردن جدول. در چنین فضایی، شاید اولین واکنش این باشد: "این چه فایده‌ای برای تیمی دارد که باید در جام جهانی با تیم‌های مطرح بازی کند؟"

اما اگر از دریچه‌ فنی و واقع‌گرایانه به ماجرا نگاه کنیم، می‌بینیم که همین تورنمنت‌های به ظاهر کم‌ارزش، می‌توانند برای تیم ملی ایران، میدانی بی‌نقص برای آزمون و خطا، هماهنگی، و شناسایی ضعف‌ها باشند؛ به‌ویژه در مسیری که انتهای آن، جام جهانی است؛ جایی که توقع صعود از گروه، حالا به یک مطالبه ملی تبدیل شده، نه فقط یک آرزو.

کافا، جایی برای «ساختن»، نه «افتخار کردن»

کافا نه جام ملت‌هاست، نه جام جهانی، نه حتی تورنمنت معتبری مثل گلدکاپ یا کوپا. اما قرار هم نیست باشد. این مسابقات بیشتر به اردوهای رسمی و سازمان‌یافته‌ای شبیه‌اند که در آن، تیم‌ها می‌توانند بدون اضطراب حذف و بدون فشار رسانه‌ای، خود را محک بزنند.

برای ایران، حضور در کافا فرصتی‌ست برای ایجاد ثبات در ترکیب. سرمربی تیم ملی، امیر قلعه‌نویی، می‌تواند بدون ریسک سنگین، از ترکیب‌های جدید استفاده کند، نفرات نیمکت‌نشین را در شرایط واقعی بازی محک بزند، و حتی سیستم‌های تاکتیکی متفاوت را امتحان کند. این دقیقاً همان کاری‌ست که مربیان بزرگ دنیا قبل از تورنمنت‌های مهم انجام می‌دهند: ساختن، نه فقط برنده شدن.

هماهنگی؛ حلقه مفقوده فوتبال ملی ایران

یکی از ایرادهای همیشگی تیم ملی در سال‌های اخیر، ناهماهنگی خطوط، نبود ارتباط درست میان هافبک‌ها و مهاجمان، و اتکا به حرکات فردی بوده است. تورنمنت‌هایی مثل کافا دقیقاً برای همین ساخته شده‌اند: تمرین انسجام.زمانی که تیم ملی ایران در بازی رسمی، بدون فشار حذف، چند مسابقه پشت سر هم برگزار می‌کند، بازیکنان با سبک بازی هم آشنا می‌شوند، اعتماد به نفس پیدا می‌کنند، و از حالت «میهمان» در اردوهای کوتاه‌مدت، به «تیم واقعی» تبدیل می‌شوند.

فرصتی برای تست نسل تازه‌نفس‌ها

کافا یک سکوی عالی برای خون‌تازه‌هاست. مربی می‌تواند به بازیکنانی که در سایه‌ی ستارگان قدیمی مانده‌اند، فرصت بازی دهد. جوان‌هایی مثل آرش رضاوند، محمدحسین مرادمند، محمدحسین زواری، و دیگر استعدادهای لیگ برتر می‌توانند در چنین فضایی دیده شوند، بازی کنند، و خود را تحمیل کنند.

بازی دوستانه در فیفادی، به‌خاطر محدودیت زمان و هماهنگی، چنین فرصتی نمی‌دهد. اما در یک تورنمنت رسمی، هر بازیکن در هر دقیقه، برای خود و آینده‌اش می‌جنگد. این یعنی تمرکز، انگیزه، و بازی‌هایی که جنبه‌ی آموزشی‌شان بیشتر از جنبه‌ی تشریفاتی است.

جام جهانی شوخی ندارد؛ تدارک هم نباید سطحی باشد

جام جهانی، جایی برای رودررو شدن با تیم‌های بزرگ است. آنجا اشتباه یک مدافع، تاوانش گل است. آنجا سردرگمی در وسط زمین، برابر است با حذف.برای اینکه تیم ملی ایران از گروهش بالا بیاید، باید آماده‌ترین نسخه‌ خودش باشد. نه فقط در بدنسازی، نه فقط در تاکتیک، بلکه در درک متقابل. کافا اگر به‌درستی برنامه‌ریزی شود، می‌تواند پیش‌نیاز همین درک متقابل بین بازیکنان باشد.

کم‌ارزش؟ شاید. بی‌ارزش؟ هرگز.

کافا قرار نیست افتخار بیاورد؛ قرار است آماده کند. قرار نیست پرچم ایران را روی سکوی جهانی ببرد؛ قرار است پایه‌های آن پرچم را محکم کند.اگر با این نگاه وارد شویم، کافا می‌تواند چیزی فراتر از یک تورنمنت دسته چندم باشد. می‌تواند سکویی باشد که تیم ملی از روی آن، به جام جهانی پرتاب شود؛ با تیمی هماهنگ، با ترکیبی واقعی، و با ذهنیتی آماده‌تر از همیشه برای تحقق یک خواسته‌ی قدیمی:صعود از گروه مرگ.