روزنامه گل

پرسپولیس و استقلال فصل آینده هم باید بخش بزرگی از مسابقات خانگی‌شان را بیرون از ورزشگاه آزادی برگزار کنند؛ این خبری بود که در آغاز هفته جدید کام هواداران سرخابی را تلخ کرد، خبری بد، از یک مشکل بزرگ که انگار قرار است در اثر تکرار و تکرار، عادی شود و اهمیت خودش را از دست بدهد.

ضربه کاری به سرخابی‌ها

بدون هیچ مبالغه‌ای، بیرون آوردن ورزشگاه آزادی از کف سرخابی‌ها را باید معادل سلب امتیاز میزبانی از این دو تیم دانست. اگرچه پرسپولیس و استقلال در هر استادیوم و اصلا شهر دیگری هم هواداران خودشان را دارند، اما ورزشگاه خانگی اصلی آنها آزادی است و میزبانی در این زمین، حال و هوای کاملا متفاوتی دارد. حالا اما به آسانی و برای دومین فصل پیاپی شاهد گرفته شدن این امتیاز بزرگ از دو قطب سنتی فوتبال ایران هستیم، بی‌آنکه دلایل و ابعاد آن خیلی روشن باشد. صادقانه باید گفت تیمی مثل پرسپولیس اگرچه فصل گذشته مشکلات فنی زیادی داشت و این موضوع قابل انکار نیست، اما بخشی از عقب افتادن این تیم از کورس قهرمانی به خاطر نیم‌فصل دوری از ورزشگاه آزادی بود. برای ماه‌های طولانی این تیم قادر به برگزاری مسابقات خانگی در زمین خودش نبود؛ اوایل که راهی شهرهای دیگر مثل اراک و قزوین می‌شد و بعدتر هم باید رنج سفر طولانی درون‌شهری تا ورزشگاه‌های تختی و شهر قدس را به جان می‌خرید. خوان کارلوس گاریدو، نخستین سرمربی پرسپولیس در فصل گذشته در حالی از سمتش کنار رفت که حتی یک بار هم ورزشگاه آزادی را ندید! حتی تغییر و بهبود نتایج خانگی سرخابی‌ها در نیم‌فصل دوم لیگ بیست‌وچهارم هم اهمیت ورزشگاه آزادی را برای این دو تیم نشان می‌دهد، اما حالا به نظر می‌رسد بار دیگر شاهد خانه‌به‌دوشی آنها خواهیم بود، چرا که آنچه عملیات بازسازی ورزشگاه آزادی خوانده می‌شود، همچنان ادامه خواهد داشت!

در همین زمان، الهلال 4 استادیوم می‌ساخت!

تیرماه سال گذشته بود که پروژه بازسازی آزادی آغاز شد و بعدتر گفتند چیزی حدود دو هزار میلیارد تومان هزینه این عملیات شده است. اینکه خروجی صرف این همه هزینه و زمان چه بوده، چندان مشخص نیست. بخشی از داستان قاعدتا فنی است و شاید به افزایش استحکام سازه و سکوها مربوط شود، اما آنچه به چشم هواداران عادی فوتبال می‌آید، چندان ملموس و عینی نیست. بعد از بازگشایی آزادی، حتی ویدئوهای بحث‌برانگیزی مربوط به ریزش آب از سقف یا دیگر مشکلات فیزیکی استادیوم وایرال شد که مایوس‌کننده بود. رسوایی بزرگ‌تر هم به خاموشی نورافکن‌های بازی در میانه‌های مسابقه ایران و امارات در نوروز مربوط می‌شد. همه اینها یعنی افکار عمومی تا همین جا هم به اندازه کافی در مورد ضرورت آنچه رخ داده توجیه نشده، اما حالا خبر ادامه بازسازی برای مدت طولانی دیگری مخابره می‌شود. یادآوری تلخ اینکه ورزشگاه کینگ‌آرنا، استادیوم خانگی جدید باشگاه الهلال عربستان طی تنها ۹۰ روز از صفر تا صد ساخته شد و به بهره‌برداری رسید. این یعنی در طول دورانی که دوستان مشغول بازسازی آزادی بودند، می‌شد چهار کینگ‌آرنا ساخته شود و البته که اینجا در تهران، حماسه ما هنوز ادامه دارد!

یادی از مصاحبه طارمی

به طول انجامیدن بازسازی ورزشگاه آزادی و از همه مهم‌تر، مجهول و مبهم بودن کم و کیف این داستان، مدت‌هاست که صدای اعتراضات را بلند کرده. از جمله می‌توان به مصاحبه تند مهدی طارمی، مهاجم تیم ملی پس از بازی ایران و امارات اشاره کرد: «چیزی جز تاسف نمی‌توان گفت. مدت‌زمانی یک ساله برای تعمیر و مرمت این ورزشگاه صرف شد، اما به نظر من این روند بیشتر شبیه به پول‌شویی بود. البته نمی‌دانم دقیقا باید از چه اصطلاحی استفاده کنم، پول‌شویی بگویم یا پول‌خوری اما آنچه کاملا مشخص است، این است که امکاناتی که در ورزشگاه مورد استفاده قرار گرفته، با آنچه که ادعا شده، زمین تا آسمان تفاوت دارد. وضعیت برق ورزشگاه نیز که امروز مشاهده کردیم، کاملا فاجعه‌بار بود. متاسفانه، ما همواره در سطح بین‌المللی به عنوان یک سوژه مطرح بوده‌ایم. برای مسوولان کشور متاسفم، زیرا به نظر می‌رسد که آنها ترجیح می‌دهند نام ایران بد مطرح شود به‌جای آنکه مایه سربلندی باشد.»