روزنامه گل

معین احمدوند - از همان ابتدا و قبل از سوت آغازین دیدار فینال جام حذفی تا حدودی بر همگان و به ویژه طرفداران دو تیم مشخص بود که قرار است چه اتفاقات عجیبی در این بازی رخ دهد.بدون معطلی وقت و مقدمه چینی، به سراغ بررسی مباحث یا حواشی اصلی این دیدار می رویم.سوال و ابهام اول اینجاست که چرا مسئولان سازمان لیگ، از میان ورزشگاه های خوب و استاندارد سایر استان ها، به سراغ انتخاب ورزشگاه کوچک امام خمینی اراک رفتند؟ چنین‌ گزینش و انتخابی نهایت کج سلیقگی و بد سلیقگی مسئولان سازمان لیگ را نشان می‌دهد.

دومین نکته به پوشش تصویری بازی فینال مربوط می شود. هیچ خلاقیت در کارگردانی پخش تصاویر دیده نمی شد و کیفیت پخش تصاویر به قدری ضعیف و پایین بود که اگر چیزهای بیشتری درباره آن ننویسیم بهتر است! سومین مورد هم به ظرفیت و تعداد سکوهای ورزشگاه امام خمینی اراک برمی‌گردد. تنها هشت هزار بلیط برای این دیدار فروخته شد و به دلیل کوچکی ورزشگاه و نزدیک بودن سکوهای دو تیم به يکديگر، هواداران استقلال و ملوان خیلی زود قبل از شروع مسابقه با سنگ پرانی از خجالت یکدیگر در آمدند و در عین ناباوری تعدادی از هواداران هر دو تیم، کم و بیش با وسيله‌ای به نام سنگ مجروح شدند. البته که یادمان نرود قضایایی به این شکل و شمایل همواره غلبه حاشیه بر متن را به تصویر می کشند.

از حیث فنی و تاکتیکی بازی فینال آنچنان چنگی به دل نزد و بسیاری از طرفداران و مخاطبان با تماشای نمایش و عملکرد معمولی و عدم اشتیاق و انگیزه لازم برای گلزنی از سوی دو تیم، تصورشان مبنی بر این بود که تکلیف قهرمان جام حذفی در ضیافت پنالتی‌ها مشخص می‌شود که شوت زیبای روزبه چشمی در صد و بیستمین دقیقه، تمامی پیش بینی تماشاگران را نقش بر آب ساخت و استقلال توانست در هشتم خرداد ماه با هدایت هشت محبوب و شاکی، هشتمین جام حذفی خود را به دست آورد.

البته این پایان کار نبود و جشن قهرمانی استقلال هم به اندازه یک کتاب شعر، ماجرا داشت! آبی ها در نهایت بی نظمی و شلختگی جشن قهرمانی را برپا کردند و بیراه نگفته ایم که یکی از بدترین و شلوغ ترین و غیر قابل تحمل ترین جشن قهرمانی های چند سال اخیر در فوتبال ایران را با همدیگر به تماشا نشسته‌ایم.

در مراسم جشن قهرمانی حضور افراد متفرقه به قدری زیاد بود و سکوی قهرمانی آنچنان پر ازدحام و شلوغ بود که شناسایی بازیکنان اصلی استقلال از افراد متفرقه کار بسیار سخت و دشواری به حساب می آمد! نکته جالب اینجا بود که حتی پس از اتمام جشن قهرمانی و رفتن بازیکنان به داخل رختکن، برخی از لیدر های باشگاه به خنده‌دار ترین طرز ممکن در حال عکس گرفتن و بالا بردن جام بودند! هرچند فهمیدن اینکه چرا چنین‌ اشخاصی باید در مراسم جشن قهرمانی حضوری حتمی و قدرتمند داشته باشند و به هر نحوی مقابل دوربین خودنمایی کنند، کار آنچنان ثقیل و سنگینی محسوب نمی شود!

به هر روی، هیچ چیز این بازی مهم و حساس به یک دیدار نهایی و فینال گونه، اندک و ذره‌ای شباهت نداشت و تدارکات مهیا شده از پیش برای فینال، در حد و اندازه نام چنین‌ دیدار مهمی نبود. مسئولان برگزاری این دیدار، هیچ نگاهی به فوتبال جهان و حتی کشورهای همسایه و حوزه خلیج فارس اعم از عربستان، قطر و امارات ندارند.

در تمام فوتبال دنیا، دیدارهای مهم و نهایی در ورزشگاه هایی با کیفیت و کمیت درجه یک و عالی برگزار می‌شود. این ورزشگاه ها طبق روال و قاعده فینال ها، پذیرای تعداد فراوان و انبوهی از تماشاچیان هستند. به عبارتی، همه چیز در بهترین حالت ممکن خود قرار می گیرد تا بينندگان و تماشاگران از دیدن چنین دیداری لذت ببرند. در کشور ما قاعده و قانون مشخصی حداقل برای برپایی آبرومندانه یک دیدار پایانی به مثابه فینال جام حذفی وجود ندارد.

در واقع بهتر است بگوییم مسئولان سازمان لیگ، برای تماشاگران، مخاطبان، بازیکنان و مجموعه کادرفنی تیم ها عزت و احترام درستی قائل نیستند و به تنها مقوله ای که می توان از این رقابت جذاب و دیدنی پرداخت، بازتاب اعتراضات و حواشی بی وقفه و تمام نشدنی قبل، حین و بعد از بازی فینال است.