مزد عاقبت ترس:حذف!
روزنامه گل
معین احمدوند - در یک سال اخیر به وفور ماجراهایی در فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی مشاهده می شود که به خودی خود نگرانی و تعجب مخاطبان را به همراه داشته است. در جریان جام ملت‌های فوتسال زنان آسیا، عملکرد تیم ملی زنان در آخرین دیدار مرحله گروهی به قدری زشت و زننده بود که حتی خبرنگاران نام‌آشنا در حوزه فوتسال شرق آسیا هم چنین رویه‌ای را برنتابیدند و انتقادات تند و تیزی در چند روز اخیر به نمایش تیم ملی فوتسال زنان ایران وارد کرده‌اند. حال داستان از چه قرار بود که باعث شد شخصیت مدافع عنوان قهرمانی در دو دوره اخیر، به شکلی عجیب زیر سوال برود؟
در پایان بازی مرحله گروهی، زنان ایران به مصاف تیم ملی ويتنام رفتند و با نتيجه بدون گل زمین را ترک کردند. هرچند که دو تیم صعود خود را از قبل به مرحله حذفی قطعی و مسجل کرده بودند اما در همین دیدار، یکی از زشت ترین اتفاقات ممکن برای فوتسال و ورزش بانوان ایران رقم خورد؛جایی که بر سر «صدرنشين نشدن»، میان ایران و ویتنام دعوا شده بود و شاگردان فروزان سلیمانی از عمد و قصد تن به این تساوی باورنکردنی دادند تا با تفاضل گل کمتر، به رتبه دوم گروه بسنده کنند و تا مرحله فینال، مقابل ژاپن قرار نگیرند!
نمایش زنان ایران به حدی بزدلانه و با ترس و لرز همراه بود که بسیاری از کارشناسان خارجی و حتی داخلی چنين اقدامی را زشت و ناجوانمردانه تلقی کردند و به حساب آوردند! تیمی که در دو دوره اخیر بدون باخت و حتی بدون کسب تساوی، دو قهرمانی در جام ملت‌های فوتسال زنان آسیا به دست آورده، چرا باید از مواجه و رویارویی با تیم‌های قدرتمند در مراحل حذفی و پیش از فینال، بترسد؟
البته این قضیه اولین باری نیست که در ورزش ایران رخ می دهد. هفته گذشته، تیم ملی فوتبال ساحلی با همین رویه و فرمول جلو رفت و بازی پایانی مرحله گروهی خود را به طرزی مصلحتی به پرتغال واگذار کرد تا با قرارگیری در مکان دوم گروه، به سمت و سویی از جدول مرحله حذفی برود که تا فینال خبری از بازی با برزیل و اسپانیا نباشد! جالب اینجاست که همگان فکر می کردند شاگردان محمد نادری به راحتی آب خوردن از سد بلاروس می گذرند اما چنین اتفاقی رخ نداد و در عین ناباوری، تیم سوم جام جهانی دوره پیشین فوتبال ساحلی، به دست بلاروس از گردونه رقابت‌ها حذف شد.
حتی در جام جهانی فوتسال مردان هم شاگردان شمسایی به چنين روش در ظاهر درست اما مبتدیانه و غیر حرفه‌ای دست زدند و چه کسی فکرش را می کرد که روزی، در مهم‌ترین تورنمنت و آوردگاه ملی فوتسال جهان، ایران در مرحله حذفی مقابل تیمی به مثابه مراکش شکست بخورد؟
حتی جریان این امر به شکل و شمایلی دیگر، به ديدارهای لیگ برتر هم نفوذ و رسوخ کرده و هواداران استقلال از تیم خود می خواهند که در بازی پایانی لیگ بیست و چهارم، برابر سپاهان تن به باخت دهند تا دست رقیب سنتی از کسب سهمیه پلی آف لیگ نخبگان آسیا کوتاه بماند!
با وجود قهرمانی‌های متعدد در حوزه فوتسال و فوتبال ساحلی و کسب عناوین مختلف، مهم و رنگارنگ در یک دهه اخیر، چرا هنوز از تیم های مدعی سنتی در هر رقابت بین المللی ترس و هراس داریم؟ اگر تیمی با هدف کسب عنوان قهرمانی و دفاع از آن وارد تورنمنتی جهانی می شود، چه فرقی می کند که در مرحله نیمه نهایی به مصاف قدرت های همیشگی برود یا در فینال؟ در واقع تیمی که جام می خواهد، نباید ابایی از رو در رو شدن با مدعیان سنتی داشته باشد.
با در پیش گرفتن این روند و مسیر غیر حرفه‌ای، نه تنها پیشرفتی در هیچ زمینه‌ای حاصل نمی‌شود؛ بلکه روز به روز به اعتبار، هویت، چهره و شخصیت تیمی خود بیشتر از قبل خدشه و صدمه وارد می کنیم! آقایان و خانم های ورزشکار! این ره که شما می روید، مقصدی جز ترکستان ندارد و نخواهد داشت!
