روزنامه گل

تساوی کم‌رمق و بدون گل دربرابر استقلال‌خوزستان، شاید تیر خلاصی بود بر آخرین امیدهای هواداران پرسپولیس برای کسب عنوان قهرمانی در این فصل. اگرچه شکست هفته قبل در قزوین تا حد زیادی داستان را تمام کرده بود اما این توقف خانگی عملا و رسما نشان داد تکراری‌ترین قهرمان این سال‌های لیگ برتر، در این فصل هیچ جامی نخواهد برد و نهایت تلاشش شاید باید معطوف به ایستادن در پله دوم و کسب سهمیه پلی‌آف لیگ نخبگان باشد. قرار گرفتن در این شرایط، آن هم درحالی‌که هنوز 5هفته به پایان فصل مانده، بی‌گمان یک ناکامی بزرگ برای پرسپولیس به شمار می‌رود؛ شکستی که حتما عوامل زیادی داشته، اما شاید بیراه نباشد اگر مدیرعامل باشگاه را به‌عنوان متهم ردیف اول این داستان معرفی کنیم. رضا درویش که در فصول گذشته سهامدار موفقیت‌های پرسپولیس به شمار می‌رفت، در این فصل اشتباهات بزرگی داشت که خودش و تیمش را ناکام گذاشت. 3مورد از مهم‌ترین آنها را مرور کرده‌ایم.

داستان انتخاب مربی

مدیرعامل پرسپولیس در پایان فصل گذشته و بعد از قهرمانی سرخپوشان در لیگ برتر، تا جایی که می‌توانست پز انتخاب اوسمار ویرا به‌عنوان جانشین یحیی گل‌محمدی را داد. او انتخابی انجام داده بود که در نگاه اول پرریسک به‌نظر می‌رسید و به خاطرش کلی هم ملامت شد. با این حال بعدا که اوسمار جواب داد و تیم را قهرمان کرد، درویش در جلد برنده بزرگ فرو رفت و کلی فخر فروخت. با این حساب، پس او همان‌قدر هم بابت ناتوانی در حفظ مربی ارزان و موفق برزیلی باید سزاوار شماتت باشد؛ به‌ویژه که ویرا در لیگ تایلند نتایج خوبی هم به‌دست آورده و نمک روی زخم پرسپولیسی‌ها پاشیده است. درویش بعد از ناکامی در تمدید قرارداد ویرا، با اسامی مربیان بزرگ بین‌المللی بازی کرد و در نهایت خوان کارلوس گاریدو را به ایران آورد؛ کسی که درست یا غلط، از همان روز اول با موضع منفی بعضی هواداران مواجه شد. حتی نتایج موفق گاریدو در هفته‌های آغازین هم به این مربی کمک نکرد و مدیریت هم نتوانست رابطه او با بازیکنان را تنظیم کند. به این ترتیب در مدلی شبیه به «کودتا»، زیر پای گاریدو خالی شد تا بعدا نوبت به کریم باقری و اسماعیل کارتال برسد که روی نیمکت پرسپولیس بنشینند. فارغ از اینکه سرمربی ترکیه‌ای فعلی سرخپوشان چه کیفیتی دارد و موفق خواهد بود یا نه، او خیلی دیر به مجموعه اضافه شد و زمانی آمد که آسیا عملا از دست رفته و کار در لیگ هم بسیار سخت شده بود.

یک تیم پیر و سیر

از سوی دیگر، بسیاری از ناظران هم‌عقیده‌اند که پرسپولیس در این فصل «بد» بسته شد. این تیم در حفظ برخی ستاره‌های اصلی‌اش، به‌ویژه مهدی ترابی ناموفق بود و در مقابل نتوانست بازیکنانی جذب کند که در بزنگاه‌ها سرنوشت تیم را تغییر بدهند. ترکیب کلی پرسپولیس مملو از بازیکنان پیر و اشباع شده بود؛ خالی از جوانانی که صاحب انگیزه باشند و برای موفقیت بجنگند. حتی مصدومیت‌های پرشمار و زیانبار بازیکنان هم نمی‌توانست بی‌ارتباط با میانگین سنی بالای تیم باشد. غیراز اشتباهات محاسباتی و فنی درویش در بستن چنین تیمی، به‌نظر می‌رسد او به‌خاطر قهرمانی‌های پیاپی پرسپولیس، دچار نوعی اعتمادبه‌نفس کاذب هم شده بود؛ شاید این حس که هر که برود و هر که بیاید، ما باز هم جام را خواهیم برد! چنین بود که بازیکنان اصلی تیم سر از اردوگاه رقبا در آوردند و ستاره‌های فصل نقل‌وانتقالات هم یک به یک این طرف و آن طرف رفتند. حالا شاید درویش فهمیده باشد اینطور نیست که لزوما قهرمانی را به اسم پرسپولیس نوشته باشند و لازم نباشد این تیم تدبیری برای کسب جام بیندیشد. باید کار کرد و جدی بود.