روزنامه گل

معین احمدوند - الهلال بار دیگر تفاوت ها و توانایی های خود را مقابل حريفان به رخ کشید و نشان داد که چرا شایسته عنوان صدرنشین بلامنازع در لیگ نخبگان آسیاست.بازی سه شنبه شب الهلال برابر پرسپولیس، فاصله سطح فوتبال ما را در قیاس با عربستان به خوبی به تصویر کشید و باعث شد تا بیش از پیش حسرت بخوریم و از تماشای شکوه و عظمت جو استثنایی ورزشگاه کیگندام آرنا حیرت زده شویم.البته قصه عقب افتادگی، درجا زدن و جا ماندن فوتبال ایران از چندین سال پیش آغاز شد و برای اثبات این قضیه کافی است نگاهی به آمار تیم الهلال در تقابل با تیم های ایرانی بیندازیم.

در ده بازی اخیر الهلال مقابل تیم های ایرانی،آنها نه برد و یک تساوی در کارنامه خود ثبت کرده اند. ضمن اینکه بیست و چهار گل زده و تنها چهار گل خورده در آمار و ارقام زعیم آسیا مشاهده می شود. البته در طی سال های اخیر، پر افتخار ترین تیم آسیا به دنبال اهدافی والاتر و جایگاهی بسیار بالاتر از سطح آسیا بوده و کسب برد مقابل سایر تیم های مختلف آسیایی از جمله تیم های ایرانی، کار چندان سختی برای آبی پوشان الهلال به حساب نمی آید و مثل آب خوردن نه تنها تیم های ایرانی را با اقتدار و قاطعیت شکست می دهند؛ بلکه با رقم زدن نتایج عجیب و غریب و ارائه عملکردی فراتر از آسیا، تا حدودی رقیب مستقیم خود را تحقیر می کنند.

اینکه نمایندگان آسیایی ایران فقط مقابل همین الهلال، نه باخت متوالی را تجربه کرده اند، چندان عجیب نیست و نباید هم از دیدن چنین نمایش و نتایجی-که به تیم های بزرگ اروپایی کم شبيه نیست-تعجب کرد یا از تیم های ایرانی توقع برد و پیروزی داشت.

مسئله اصلی اینجاست که چرا حال و اوضاع فوتبال باشگاهی ایران، اصلا خوب نیست و باید به اینچنین وضعیت اسفناک و غیر قابل توجیهی دچار شود؟چه نکته یا بهتر است بگوییم چه معضل و مشکلاتی در فوتبال ما وجود دارد که بعد از هر باخت برابر تیم های متمول و بسیار قدرتمند عربستانی، به این شدت و حدت ناراحت می شویم و زانوی غم و اندوه را محکم تر از سایر دفعات بغل می گیریم؟ چرا تیم های ایرانی پیش از صف آرایی برابر تیم های عربی و حتی برخی تیم های قطری و اماراتی، قافیه را خیلی زود باخته‌اند؟قطعاً چرایی باختن قافیه در زمین مسابقه، به اتفاقات خارج از مستطیل سبز هم مربوط می شود و این دو موضوع، آنچنان بی ربط با يکديگر نیست.

قبل از اینکه تیم های عربی و حاشیه خلیج فارس وارد دوران جدیدی از تاریخ و دوران مدرن فوتبال خود شوند و اکثر باشگاه ها، رویه اروپایی ها را در پیش بگیرند، وضعیت آنچنان مناسبی بر فوتبال ملی و باشگاهی این کشورها حاکم نبود و عوض شدن زود به زود سرمربیان در تیم های عربی و کم حوصله بودن مديران عربی، همیشه سوژه مورد نظر و جالبی برای اهالی فوتبال بود و این موضوع تا سالیان سال، مضحکه و اسباب تمسخر عام و خاص در فوتبال ایران به حساب می آمد. اما اکنون انگار همه چیز بر عکس شده و بی ثباتی و لرزان بودن نیمکت تیم های لیگ برتری در چند فصل اخیر، به طرز وحشتناکی بیداد می کند.در پایان باید به این مسئله اذعان داشت که آنها آموختند و تجربیات زیادی در این مسیر سخت و ناهموار کسب کردند اما فوتبال ایران همچنان به عقب نشینی خود ادامه می دهد و چه بسا که از یک دهه گذشته هم پسرفت های بی شماری در دل خود داشته است!

آنها سرمایه‌گذاری دقیق و حساب شده ای برای پیشرفت فوتبال خود انجام دادند و توانستند اکثر نگاه علاقه مندان و عاشقان فوتبال در اقصی نقاط جهان را به خود خیره سازند ولی ما درگیر ساده ترین، بدیهی ترین و معمولی ترین حواشی ممکن در فوتبال هستیم و جای تعجب دارد که برخی مدیران نمی دانند با یک سرمربی درجه سه آفریقایی و مهاجمی که موفق شد تنها به تیم لیگ یکی گل بزند، چطور قرارداد را تنظیم و با چه مفاد و بندهایی انتهای برگه قرارداد را امضا کنند!

جالب اینجاست موقعی حسرت های ما دوچندان می شود که متوجه شوید النصر با 77 میلیون و الاهلی با 59 میلیون یورو، جایگاه دوم و پنجم تیم هایی را به خود اختصاص داده اند که در پنجره نقل و انتقالات زمستانی 2025 بیشترین هزینه را داشته اند!این وضعیت ملال آور و نا امید کننده قرار است دقیقا تا چه مقطع زمانی ادامه یابد؟ تا چه زمانی قرار است به این سبک و سیاق و با نتایجی سنگین، بازی ها را به تیم های عربی واگذار کنیم؟

فوتبال ایران نه تنها نتایج و حوادث تاکتیکی داخل زمین بلکه همه چیز را پیشاپیش و قبل از ورود به چمن سبز ورزشگاه باخته و دیگر زور و قدرتی برای بازگشت به روز های خوب وجود ندارد.

فوتبال ایران به یک خودباختگی باورنکردنی مبتلا شده و شرایط به قدری مأیوس کننده و دلسرد کننده است که حتی مقایسه سکوها و جو طرفداری حاکم بر ورزشگاه های تیم های عربی در مقابله و مواجه با اتمسفر موجود در سکوهای ورزشگاه های ایران، یک قیاس مع الفارق محسوب می‌شود. با وجود این اوصاف، جمله خاصی برای توضیح باقی نمی ماند جز اینکه اقرار کرد ایران باخت و بد هم همه چیز را باخت!