روزنامه گل

ایمان از لندن - لطمه ای که استقلال در این فصل از مدیریت خود به مراتب بیشتر از و بدتر از بلایی است که جوادنکونام سر آبی ها آورد. آتشی که مدت ها است استقلال در آن می سوزد از گور مدیران و مالکان باشگاه بلند می شود. استقلال امسال به لطف مالک جدیدش صاحب مدیرانی شده که برای افروخته نگه داشتن شعله حاشیه ها خودشان آتش بیار معرکه هستند!

در اینجا به طور مشخص می توان به سرداراحمد شهریاری اشاره کرد. مدیری که هلدینگ خلیج فارس به آن بزرگی تمام قدرت و اختیارش را در دستان او گذاشته است. سردار هم نه تنها در همه امور از نقل و انتقالات گرفته تا انتخاب اعضای کادرفنی و دخالت در امور انضباطی دریغ نمی کند که هیچ ابایی هم از بیان آنها ندارد. سردار چنان سینه جلو و باد در گلو می اندازد و حق به جانب از حق کنترات برداشتن صفر تا 100 امور باشگاه استقلال می گوید که گویی به عنوان نماینده تام الاختیار هلدینگ خلیج فارس مالک جان و مال و ناموس باشگاه است! منطق هم از این قرار است که خرجش را می دهم، پس صاحب اختیارش هستم.

اعتماد به نفس شهریاری در اشراف و اطلاعات اش از مسائل فنی فوتبال و مدیریت ورزشی هم آنقدر بالا است که گوش اش بدهکار هیچ نقد و نصیحتی نیست و درهمین مدت کوتاه نشان داده خودش را بیشتر از هر کارشناس و پیشکسوت و هواداری قبول دارد. نمونه های آن هم به نسبت فراوان است، جریان خرید 2 بازیکن بوسنیایی و تاکید برب کیفیت بالای آنها با وجود مردود شدن در تمرینات، دفاع از ادامه کار نکونام به قیمت از دست رفتن فرصت طلایی فیفا دی و ناکامی استقلال در دربی و بازی با السد و بازهم تاکید بر اینکه تصمیمش درست بوده؟! به اینها انتخاب سهراب بختیاری زاده به عنوان سرمربی موقت آنهم با کارنامه ای که اصلا قابل دفاع نیست و اصرار بر ماندن و ادامه همکاری مدافع سابق صباباتری در کادرفنی مربی خارجی و... خلاصه اینکه هیچ تصمیمی بر تصمیم سردار شهریاری ارجح نیست و هیچ کس از مدیرعامل گرفته تا هیات مدیره و سرمربی بیشتر از او قدرت تصمیم گیری ندارند.

همان طور که اشاره شد بیش از شهریاری این مالک مالکان باشگاه هستند که مقصر هستند. مگر در باشگاه رقیب مالکان چیزی به نام نماینده تام الاختیار دارند؟ اگر سرآقایان آنقدر شلوغ است یا باشگاه استقلال اینقدر برایشان بی اهمیت است که فرصت رسیدگی به آن را ندارند اصلا چرا از اول چنین مسئولیت و امانت بزرگی را که دلخوشی میلیون ها نفر به ویژه از قشر نوجوان و جوان به آن بند است را پذیرفته اند. هیچ باشگاهی فقط با پول پاشی مالکانش به جایی نرسیده است. در نتیجه هلدینگ نمی تواند منت بگذارد و غر بزند که پول می دهد و دیگر نق زدن استقلالی ها چیست؟! آنچه مسلم است با این وضعیت مدیریت استقلال به هیچ جا نمی رسد و سرنوشتی بهتر از باشگاه هایی چون استیل آذیبن نخواهد داشت. حالا که مالک به دلایل نامشخص استقلال را رها کرده و به مشکلات مدیریتی اش ورود نمی کند، شاید بهتر است که دولت و به طور مشخص وزارت ورزش و وزارت نفت ورود کنند. هرچه که باشد باشگاه استقلال یک سرمایه ملی است که لطمه به آن به جایگاه اجتماعی دولت و حتی حکومت دربین مردم و به ویژه جنسل جوان اطمه وارد می کند.