روزنامه گل

علیرضا مجمع - در زمانی که زبان شیطان از زیر شورت فوتبالی آرمین سهرابیان بیرون زده است ، در زمانی که پرونده باز دروازه‌بان تیم تراکتور در کمیته تعیین وضعیت احتمالا تا مدت‌ها وضعیتش معین نخواهد شد، در زمانی که مالک تراکتور رسما رییس فدراسیون را تهدید به گفتن ناگفته‌ها می‌کند، در زمانی که رد شدن از سقف از خوردن یک لیوان آب خنک برای بعضی تیم‌های صنعتی و پتروشیمی ساده‌تر شده است، خبری رسید که می‌شود آن را شاخص زنده‌بودن روح حرفه‌ای‌گری در فوتبال بی‌تعهد و فشل امروز ایران دانست. آمدن میلاد محمدی به پرسپولیس می‌تواند از آن دست خبرهایی باشد که ورای پرسپولیس و استقلال باید ارزیابی شود. زمانی که مهرداد محمدی پارسال به استقلال رفت در همین ستون نوشتم کاش بیشتر فکر کرده بود:« بازیکنی در ملاعام در برنامه نود روبروی دوربین تلویزیون می‌گوید برای پرسپولیس لیدری می‌کرده، سال بعدش در گفت‌وگویی می‌گوید از استقلال پیشنهاد داشته ولی چطور می‌تواند به تیمی برود که تا سال قبلش آرزوی باختش را روی سکو داشته است، حالا در یک فعل و انفعال به همان تیمی رفته که هوادار رقیبش بوده و آرزوی باختش را داشته. این اگر حرفه‌ای‌گری است وای به حال این فوتبال. مهرداد محمدی اولین بازیکنی نیست که روی عشقش (به گفته خودش) پا می‌گذارد، آخرینش هم نخواهد بود به بچه‌های ده دوازده ساله قصه مهرداد محمدی را نگویید، آن برنامه نود را نابود کنید، آن مصاحبه کذایی مهرداد را از صفحات مطبوعات ایران حذف کنید. نگذارید طفل معصوم‌ها بفهمند در این زمانه حرف مرد به هیچ کجایش نیست. به هیچ وجه نمی‌توانم این را حرفه‌ای‌گری بدانم. مهرداد بازیکنی نیست که خواهان نداشته باشد، اما رفتن به تیم رقیب بچگی‌اش پالس بدی به بچه‌های نسل دهه نود می‌دهد که قرار است عاشقانه تیمشان را دوست داشته باشند، چه پرسپولیسی چه استقلالی. کاش مهرداد بیشتر فکر می‌کرد. کاش یک جو معرفت در این نسل باقی بماند.» وکیل دروازه‌بان فعلی تراکتور پارسال مقابل دوربین تلویزیون از طی شدن دوران این نوع تعصب‌ها به تیمی که بازی می‌کرد گفت و رسما گفت تعصب یعنی کشک. آمدن میلاد محمدی بر خلاف مهرداد به پرسپولیس، تیمی که از کودکی هوادارش بوده است پالس درست تعصب و هواداری در فوتبال است. این الگو می‌تواند برای نسل بچه‌های دهه نود حاوی علاقه و نگاه درست به فوتبال باشد. مهرداد به تیم بچگی و نوجوانی‌اش و تیمی که لیدر سکوهای تماشاگرانش بوده پشت کرد و بدعت بدی را پایه گذاشت، اما میلاد راه برادر دوقلویش را نرفت؛ که اگر می‌خواست به سادگی می‌توانست از مربی آبی‌ها پالس رفتن به آن تیم را بگیرد. آمدن میلاد علاوه بر نفع شخصب برای خودش، می‌تواند دربی امسال را هم برای تماشاگران جذاب کند. مثل دربی سال 65 و تقابل شاهرخ و شاهین بیانی. تداوم این روش درست باعث می‌شود امثال رامین رضاییان دست و پایشان را جمع کنند و مقابل دوربین از غیرت و تعصب حرف نزنند و چون به خلوت رفتند آن کار دیگر را بکنند. میلاد محمدی بچه جنوب شهر تهران پای قول و حرفش ماند، و روسیاهی ماند به کسانی که حرف و عملشان یکی نیست.